Krachtige transformator uit drie energiezuinige exemplaren

Ooit had ik een krachtige transformator met bipolaire voeding nodig voor een laagfrequente eindversterker. Ik heb in de bakken gezocht en niets vergelijkbaars gevonden. Helaas was er lokaal ook niets van dit soort te koop. Toen viel mijn aandacht op 3 identieke transformatoren uit oude muziekcentra. En er kwam een ​​geweldig idee in me op: om van drie kleine één krachtige transformator te maken.

Van drie kleintjes een krachtige transformator maken

We demonteren het magnetische circuit van alle transformatoren. Om dit te doen, slaan we eerst alle “I”-vormige elementen uit die zich in een schaakbordpatroon bevinden, en vervolgens alle “W”-vormige platen.

We verwijderen lagen isolatie en wikkelingen van de frames.

Van twee frames hebben we slechts aan één kant het uiteinde afgezaagd. En de derde heeft beide uiteinden, zodat alleen de zijplaten overblijven.

Met behulp van superlijm lijmen we het frame aan elkaar.

We omwikkelen het met de eerste isolatielaag voor een goede fixatie. Eventuele verspreiding van de lijm verwijderen wij na uitharding met een vijl. Het gehele oppervlak binnenin moet glad en hard zijn, anders past de kern niet goed.

We meten de interne doorsnede van het toekomstige magnetische circuit en berekenen met behulp van speciale formules het aantal windingen voor de primaire en secundaire wikkelingen.

We wikkelen de eerste wikkeling, volgens berekeningen zijn dit 268 beurten (voor 230 V-voeding). Maar ik heb het op 300 gebracht om wat reserve te maken en de nullaststroom te verminderen.

We wikkelen de ene beurt in de andere in lagen. We isoleren elke laag.

De primaire wikkeling is klaar. We trekken conclusies via isolatiebuizen.

Wij isoleren in twee lagen om een ​​betrouwbare galvanische isolatie te creëren.

We winden de secundaire wikkeling. Voor een “35 V-0-35 V” uitgang met een totale spanning van 70 Volt zijn er 84 windingen nodig, afgetapt vanuit het midden.

We tikken vanuit het midden, vanaf 42 beurten.

Het resultaat was een secundaire wikkeling gewonden met 1,2 mm draad.

We assembleren de transformatorkern. Eerst plaatsen we “W”-vormige platen in een dambordpatroon.

En helemaal aan het einde is ‘ik’ figuurlijk.

Controle van de transformator. Om dit te doen, verbinden we voor de veiligheid de primaire wikkeling met het netwerk via een gloeilamp.

Alles werkt. We meten de spanning aan de uitgang van de secundaire wikkeling. Het resultaat was ongeveer 32 volt op elke arm.

Over het algemeen is het idee goed, de transformator werkt, warmt niet op, er is voldoende stroom.

Bekijk de video

Bekijk de video voor meer informatie.