Jedna wysokiej jakości technika spawania od profesjonalistów

Aby wykonać spoinę o wysokiej jakości, należy wziąć pod uwagę wiele różnych czynników: konfigurację, w szczególności grubość spawanych elementów, używany sprzęt spawalniczy, rodzaj i średnicę zastosowanych elektrod, siła prądu spawania itp.

Ale jest jeszcze jeden czynnik, którego spawacz bez dużego doświadczenia nie jest w pełni opanowany, ale jest dobrze znany doświadczonemu specjaliście i z powodzeniem i regularnie go stosuje. Mówimy o poprzecznych ruchach oscylacyjnych elektrody po określonej trajektorii, wykonywanych ze stałą częstotliwością i amplitudą, skoordynowanych z ruchem wzdłużnym wzdłuż szwu spawalniczego.

Aby zademonstrować pracę nowicjusza i doświadczonego spawacza, jako łączone części weźmiemy metalowy pręt i płaską metalową powierzchnię. Przypomina to spawanie okrągłych zawiasów drzwiowych z ościeżnicą i skrzydłem drzwi. Będziemy stosować ręczne spawanie łukowe i powlekane elektrody marki E6013 średnica 2,6 mm.

Jak zachowuje się niedoświadczony spawacz?

Dbamy o to, aby znał już zasady bezpieczeństwa i standardy sanitarne tego zawodu, gdyż ma na sobie odpowiedni sprzęt – płócienne spodnie i kurtkę, skórzane buty, specjalne rękawiczki oraz maseczkę z filtrem świetlnym.

Ustawia prąd spawania na 75 A, czyli nieco mniej niż byłby potrzebny do tego procesu spawania. Chwyta metalowy pręt ułożony na płaskiej powierzchni na końcach i zaczyna nakładać szew w kierunku wzdłużnym, aby uzyskać trwałe połączenie dwóch części.

Jego plan polega na założeniu szwu jednym ciągłym, wzdłużnym ruchem elektrody od początku do końca i na pierwszy rzut oka wychodzi mu to całkiem nieźle. Jednak po odparowaniu żużla jesteśmy przekonani, że pokład zawiera wtrącenia żużla w postaci podłużnego paska i pojedynczych punktów, które powstały z powodu braku miejsca i trajektorii elektrody, która uniemożliwiała wydostawanie się żużla.

Jak pracuje doświadczony spawacz

Uwzględniając grubość części, zwiększa prąd spawania do 95 A i zmniejsza kąt elektroda względem części płaskiej i planuje wykonywać zygzakowate ruchy poprzeczne końcem elektrody pomiędzy łączonymi częściami. Następnie po mistrzowsku przekłada swoje plany na rzeczywistość. Po odtarciu żużla widzimy ciągłą, gęstą spoinę o jednakowej wysokości i szerokości, bez wtrąceń żużla.